Warszawski reżyser teatralny i krytyk Leon Schiller

Sztuka teatralna w Polsce ma swoje unikalne cechy i długą, skomplikowaną historię. Wielu utalentowanych aktorów teatralnych, reżyserów, scenarzystów urodziło się tutaj i stało się sławnych na całym świecie – nie tylko dlatego, że byli profesjonalistami w swojej dziedzinie, ale także dlatego, że walczyli o prawo do wolności w swojej pracy w najtrudniejszych czasach. Wybitny warszawski reżyser i krytyk Leon Schiller jest twórcą idei polskiego teatru monumentalnego. Chociaż Schiller urodził się w Krakowie, można go nazwać warszawskim reżyserem, ponieważ to tutaj spędził większość swojego życia i tutaj nadal prezentował ludziom piękno, kiedy hitlerowcy podczas II wojny światowej próbowali zniszczyć wszystko, pisze warsaw-trend.eu.

Biografia słynnego reżysera

Leon Schiller urodził się 14 marca 1887 roku w Krakowie w rodzinie austriackiej. Prawdziwe nazwisko artysty to Leon Jerzy Wojciech Schiller de Schildenfeld. Wykształcenie Leon Schiller otrzymał w nowo powstałym Gimnazjum św. Anny, w 1906 uzyskał licencjat. Młody człowiek zajmował się również nauczaniem domowym, podczas którego nauczył się języka francuskiego. W latach szkolnych w Krakowie Leon występował w jednej z lokalnych placówek kultury, wykonując staropolskie i francuskie piosenki, a niektóre pisał samodzielnie. Następnie studiował filozofię i Urbanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz na Sorbonie w Paryżu.

Działalność reżyserska Leona Schillera rozpoczęła się w 1917 roku w Warszawie w słynnym „Teatrze Polskim”. W tym samym roku miał miejsce jego debiut reżyserski – zaprezentował publiczności spektakl „Księżniczka Lilijka” na podstawie dzieła Tadeusza Konczyńskiego. W 1918 odbył się kolejny spektakl Schillera „Miłość i loteria” Jean-Pierre’a Floriana.

W latach 1924-1926 Leon Schiller kierował Teatrem im. Bogusławskiego w Warszawie, gdzie stworzył spektakle „Róża” i „Nie-Boska komedia”. Następnie teatr ten został zamknięty zgodnie z nakazem władz lokalnych, więc Leon Schiller ponownie powrócił do pracy w stołecznym „Teatrze Polskim”. Tam reżyser stworzył szereg popularnych przedstawień, które są pełne buntowniczego ducha i romansu. Chodzi m.in. o takie spektakle jak „Samuel Zborowski”, „Kordian”, „Bolesław Śmiały” i „Wyzwolenie”.

Od 1933 roku Leon Schiller był kierownikiem wydziału reżyserii, który założył wraz z Aleksandrem Zelwerowiczem w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej. Dwa lata później reżyser został odznaczony Złotym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury „za szerzenie zamiłowania do polskiej literatury dramatycznej”.

Działalność Schillera podczas II wojny światowej

Podczas II wojny światowej, po represjach, które wywołały zabójstwo polskiego aktora i kolaboranta Igo Syma, Leon Schiller został aresztowany i wysłany do obozu koncentracyjnego Auschwitz. W maju 1941 roku jego siostrze Annie Jackowskiej udało się go wykupić za 12 000 złotych, które otrzymała sprzedając rodzinną biżuterię. Jednak po kilku latach Leon Schiller ponownie znalazł się w obozie koncentracyjnym „Oflag VII A Murnau”, ale już za udział w Powstaniu Warszawskim. W 1944 Schiller został uwolniony przez amerykańskich żołnierzy i przeniósł się do miasta Lingen, niedaleko granicy holenderskiej i tam założył własny Teatr im. Bogusławskiego. Po zakończeniu wojny Leon Schiller był dyrektorem Teatru Wojska Polskiego w Łodzi i Teatru Polskiego w Warszawie. Od 1951 roku reżyser kierował wydziałem Teatru Państwowego Instytutu Sztuki w Warszawie, który sam założył, a także pracował jako redaktor w wydawnictwie „Dziennik teatralny”. Ponadto Leon Schiller w ostatnich latach życia był aktywny w działalności edukacyjnej i był autorem wielu recenzji i artykułów z dziedziny teatru i filmu.

25 marca 1954 roku Leon Schiller zmarł w stolicy Polski i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Comments

.,.,.,.